In februari van dit jaar (2017) zijn we voor de eerste keer op bezoek geweest in de Picca Nursery School in Kerr Sereng Gambia samen met Wies en Jo en een aantal vrienden.  Deze reis gaan we niet licht vergeten! 
We wisten niet goed wat er van te verwachten. In de loop van de jaren dat we VZW PICCA steunen hadden we al heel enthousiaste verhalen gehoord van  Wies en Jo, van Lobke en van andere (mede)werkers van het Picca project en waren heel benieuwd. Op 6 februari vertrokken we dan richting Banjul. Dat Gambia een van de armste landen ter wereld is wisten we wel maar wat we zagen onderweg van de luchthaven naar ons hotel deed ons al naar adem happen, en dat was nog maar het begin.
De dag nadien brachten we een eerste bezoek aan de school in Kerr Sereng (er zouden er nog een paar volgen). De weg er naartoe over hobbelige zandwegen, langs schamele huizen in de compounds,  spelende kinderen, kleine handeltjes hier en daar, vervoer met paard en kar, gaf ons al een idee van de levensomstandigheden in het dorp.
Zodra we de poort door gingen kregen we een aangenaam gevoel, hier hangt iets in de lucht ! We hoorden kinderen zingen. De lessen waren bezig ! We maakten kennis met de directeur Mijnheer Kebba, een vriendelijke man die zich heel hard inzet voor zijn school samen met de 7 leerkrachten, de conciërge en Modou en Ceedy, de helpende handen voor praktische zaken. Er zijn 6 voorbereidende klassen (gratis aangeboden) en sinds september ook een 1e leerjaar (waarvoor een bijdrage wordt gevraagd). Het schoolsysteem in Afrika is anders georganiseerd dan bij ons. In de Nursery School wordt al volgens leeftijd op een speelse manier de basis gegeven van taal en rekenen en algemene kennis en vaardigheden. We mochten een kijkje gaan nemen in de klassen. Wat we zagen was hartverwarmend.  Alle kinderen dragen eenzelfde kleurrijk uniform, geen onderscheid tussen de kinderen. Zelfs de leerkrachten dragen eenzelfde uniform. Allemaal samen één geheel! 
Er wordt gezongen om ons te verwelkomen. In de klassen hangen posters van letters, woorden, leren tellen, fruit en groenten, de delen van het lichaam, dieren ... Ze zijn graag in de klas, dat zie je en de juf of meester is hun voorbeeld, als hij/zij iets zegt wordt er geluisterd. In een van de klasjes kruipt er een kleintje van ongeveer een jaar rond; het dochtertje van de leerkracht. Zij heeft geen keuze, het is haar kleintje meebrengen of helemaal geen les meer kunnen geven. En dan was het tijd om allemaal samen te eten.
                                                                                  
De binnenkoer is bijna te klein voor die bonte bende. We worden aangeklampt door zoveel kleine handjes. Iedereen wil op de foto, de jongens - net zoals hier - in allerlei stoere poses, de meisjes wat meer verlegen. In een hoek van de speelplaats  werd er een tuintje ingericht met wat tomaten en kruiden. Ook de poetsvrouw is altijd in de weer. Picca huurt ook een open ruimte naast de school waar de kinderen wat meer bewegingsruimte hebben om te spelen en die wordt graag gebruikt. Elke keer weer als we de school bezochten, werden we hartelijk ontvangen. Wat ik niet ga vergeten is het moment dat we klasfoto's gingen nemen. Eén voor één kwamen de klasjes op de binnenkoer. En wat een discipline! Er werd netjes in de rij gewacht, geen gezeur, geen lawaai. En nadien iedereen weer rustig naar de klas toe. Een grote pluim voor de leerkrachten en kinderen!
Aan de achterzijde van de school was er nog een ruimte onbenut. Die werd tijdens de 2 weken dat we er waren ingericht als medische post. De vloer werd betegeld, de muren geschilderd, een kast geplaatst, het meegebrachte materiaal werd gesorteerd en nog ontbrekende hygiënisch materiaal en medicatie werden aangekocht in Serrakunda.
En het allerbelangrijkste: een verpleger werd aangeworven !Op het einde van de 2 weken kon de Medical Post van start gaan. De kinderen van de school en alle inwoners van Kerr Sereng kunnen er terecht voor gratis eerste hulp. Alweer een pluim op de hoed van VZW PICCA!
Tijdens onze vakantie hebben we ook kennis gemaakt met een paar families in de buurt van de school. Zo is er de familie Dampha. Zij wonen allemaal samen in een compound; mama, dochters, zonen en hun kinderen. Ceedy is één van hen. Alhoewel het al een grote familie is, staat de poort er altijd open voor vrienden en kinderen uit de buurt. Hun gastvrijheid is groot. En mama Danfas houdt altijd een oogje in het zeil. Hun levensstandaard is al een beetje verbeterd sinds ze hulp krijgen van een familie uit België. Zij hebben een eigen waterput, een stevig dak boven hun hoofd. We hadden wol en haakpennen mee om hen te leren haken. Dat was een gezellige boel maar het duurde niet lang of ze hadden het onder de knie. Na een paar dagen was Mama Dampha al begonnen aan een draagzak voor een baby! 
Een andere familie die we leerden kennen was Rohey en haar 5 kinderen. Buiten haar eigen zoon en dochter zorgt zij ook nog voor de 3 kinderen van haar overleden broer. Allemaal samen wonen ze in een klein huisje, amper plaats om   te zitten en te slapen. Eten maakt ze buiten op houtskool. Dak en deuren bestaan uit ijzeren golfplaten. Elektriciteit hebben ze maar met mondjesmaat net zoals water. Het is een moeilijk leven en toch wordt je er met open armen ontvangen. Zij gaat uit werken en probeert er alles aan te doen opdat de kinderen toch naar school zouden kunnen gaan. Rohey heeft ook een aanstekelijke lach, altijd vrolijk en dankbaar voor de hulp die ze krijgt. Op een dag zijn we allemaal samen naar zee gegaan, een belevenis voor de kinderen! 
Dan is er ook nog Marie, de beste vriendin van Rohey. Die twee bijeen is altijd gezelligheid. Samen met hen brachten we een bezoek aan de vissershaven van Tanji. Veelkleurige vissersboten komen elke dag tussen 15 – 17u toe met hun vers gevangen vis. De verkoop kan beginnen. De vis wordt er ook gerookt of gedroogd in open lucht.  Dit is echt het bezoeken waard!
Later zijn we met Marie ook nog naar de markt in Serrakunda geweest. Een typisch Afrikaanse markt  met honderden standjes van groenten, fruit,  kruiden, stoffen, potten en pannen langs smalle gangen en winkeltjes. Vrouwen in kleurige kledij brengen er hun waren aan de man, alleen al daarvoor zou je een bezoek aan de markt niet willen missen.
Gambia heeft ook veel natuurschoon te bieden, parken, natuurreservaat, mangroven en niet te vergeten de zee met mooie witte stranden.  Suleyman, een natuurgids die we er leerden kennen, wist veel te vertellen over de talrijke soorten vogels die we er zagen, hij leidde ons rond in het Abuko  Natuurreservaat, het Monkey Park en de mangrove van Lamin Lodge.
Tijdens ons bezoek aan Gambia heeft dit land ook een stukje geschiedenis geschreven en wij mochten dit meemaken. 
 
Op 19/02/17 werd de nieuwe democratisch verkozen president Adama Barrow ingehuldigd. En de 
Gambianen kunnen feesten! Overal uitgelaten mensen, de jongeren nog het meest. Eindelijk zouden ze zonder angst om opgepakt te worden hun mening kunnen zeggen, over politiek kunnen praten. Velen hebben familieleden of kennissen die ooit gearresteerd werden door het vorige bewind en die niet meer terug te vinden zijn of omgekomen. We hopen samen met hen dat het nieuwe bewind meer oog zal hebben voor de bevolking, zorgt voor betaalbaar onderwijs,  een  gezondheidszorg toegankelijk voor iedereen,  en voor betere levensomstandigheden. Er is nog heel wat werk aan de winkel !
Wij zijn blij dat we door Picca te steunen, een steentje kunnen bijdragen voor het organiseren van onderwijs voor de jongste kinderen die daardoor toch wat sterker kunnen staan in hun leefwereld en aan de verbetering van de basis gezondheidszorg  voor de kleine gemeenschap van Kerr Sereng via de medische post.
Onze reis naar het Piccaproject in Gambia was voor ons een hele ervaring maar één ding weten we zeker: Picca en Gambia laten ons niet meer los !

 

Els en Eddy